Depozyty niefinansowe

Wkłady nietransakcyjne stanowią podstawowe źródło funduszy bankowych. Właściciele wkładów nietransakcyjnych nie mogą wystawiać na nie czeków, uzyskują za odsetki wyższe zazwyczaj od oprocentowania wkładów czekowych. Istnieją podstawowe rodzaje depozytów nietransakcyjnych: wkłady oszczędnościowe oraz wkłady terminowe (nazywane również świadectwami depozytowym lub CD). Rachunki oszczędnościowe były kiedyś najpowszechniejszym rodzajem depozytów nietransakcyjnych. Transakcje oraz odsetki od rachunków oszczędnościowych, na które można wpłacać lub wypłacać pieniądze w dowolnym czasie, są odnotowywane w comiesięcznych wyciągach lub w niewielkich książeczkach (bankowych książeczkach rozliczeniowych), otrzymywanych przez właściciel: rachunku. Wkłady terminowe charakteryzuje ustalony termin płatności, wahający się od kilku miesięcy do ponad pięciu lat, oraz surowe kary za wcześniejsze wycofanie pieniędzy (utrata oprocentowania za kilka miesięcy). Wkłady terminowe o niewielkich nominałach (poniżej 100000 dol.) są mniej płynne dla depozytariusza niż wkłady na książeczkach oszczędnościowych, mają wyższe oprocentowanie i dla banku stanowią droższe źródło funduszy. Wkłady terminowe o wysokich nominałach (CD) mogą być zakładane powyżej sumy 100000 dol. i zwykle są kupowane przez korporacje lub inne banki. Wysoko nominałowi CD są sprzedażne; podobnie jak obligacje, można je sprzedać na rynku wtórnym przed upływem terminu płatności. Dlatego też w sprzedażne CD inwestują korporacje, fundusze lokacyjne rynku pieniężnego oraz inne instytucje finansowe, dla których CD stanowią aktywa alternatywne do weksli skarbowych i innych obligacji krótkoterminowych. Od 1961 r., kiedy sprzedażne świadectwa depozytowe pojawiły się po raz pierwszy, stały się ważnym źródłem funduszy bankowych (12%).